Nabranders 2019

8^e LDW   Bossche 100   25 – 26 januari 2019

door: David Gerrits

Regen en ijzel  werd er verwacht maar hier is het ( praktisch) droog. Fijn, dat loopt lekker! Het wandelpeloton loopt al snel Den Bosch uit op zoek naar modderige zandpaden en meer uitdagingen. ”Loop je deze tocht vaker?”, vraagt mijn buurman. “Voor de 3e keer”, zeg ik. Wouter is een ‘rookie’.  Hij heeft nooit meer dan 50 km gelopen. Maar afzien kan hij wel; als commando heeft hij veel meegemaakt. Wat doe jij voor werk? ‘Ik werk in de psychiatrie.’ Best pittig af en toe. Sombere mensen, die levensmoe zijn. Ik vertel over een suïcide, van een mw. die ik vond. Hij weet het van dichtbij.  Drie jaar geleden heeft zijn vrouw zelfmoord gepleegd.  Hij was net op missie in Mali. Heftig!  Hoe ga je daar mee om?  Wat een impact!! Lopen helpt hem om zijn hoofd leeg te maken. “Sinds kort heb ik weer een vriendin. Bij de finish wacht zij mij op. Samen met de ouders van mijn overleden vrouw, met wie ik nog steeds goed contact heb.” Wat bijzonder! Ik ben er stil van.

 

“Pas op hè, blijf overeind!”, roept Agnes. Ja, het is af en toe spekglad. Tot de eerste grote rust lopen we over paden met ijs en sneeuw resten. Goed opletten dus, dat je niet onderuit gaat!
“Je krijgt de groeten van Mieke.” ”’Leuk,” zegt Gerda en grapt; “doe ze maar terug morgen.” We kletsen gezellig bij en zijn zo weer een paar km verder. Leuk al die wandelvrienden.
“Oh nee dat gaan we niet halen”, zucht Chris. We zijn verkeerd gelopen met een hele groep en komen waarschijnlijk  te laat om het 2e lusje na 60 km te mogen lopen. ‘Mooi niet’, denk ik en samen met Rob zet ik er stevig de pas in. Pff we lopen de benen uit ons lijf, maar we zijn net op tijd om de lus te kunnen lopen. Het is dag geworden; heerlijk, dan zie weer waar je loopt! En kan je ook meer van de omgeving genieten; mooi polderlandschap.

De verzorging is ook weer prima geregeld. Bij elke wagenrust is volop keuze uit warme of koude dranken. Brood, stukjes kaas, worst, of snoepjes. Jams, bij één van de  wagenrusten hebben ze zelfs ‘dikke ‘ koeken. En vergeet de boerenkool met worst niet! Om 6.15 uur?? Ja zeker weten. Na ruim 8 uur wandelen smaakt, dat om die tijd prima.

‘Pfff, het is nog een heel eind’.  Dirkje knikt , we lopen samen over een grasdijk.  Gelukkig naderen we de 3e binnenrust; 80 km. En kunnen we weer even zitten. De laatste 20 km loop ik op mijn tandvlees. Ja, het is ook een hele tippel. Muziek van U2 op mijn oren helpt me er doorheen. Vooral op lange saaie wegen is dat fijn. Op het eind worden we nog ‘getrakteerd ‘ op een weiland vol modder. Als je afzet of even flink aanzet vliegen de klodders modder en klonten klei je om de oren.  Tja, want het blijft de Bossche 100. En daar hoort gewoon veel modder bij! ‘Proficiat?’, feliciteer ik Johan voorzichtig. Johan grijnst; ” Ja, die laatste 500 meter, kan ik desnoods kruipen.” Samen bereiken we de finish net voor 17 uur. Na en heerlijke douche loop ik de kantine weer binnen. Wouter zit er net met zijn familie.

‘Ik kan niet meer opstaan’. ‘Van harte en blijf lekker zitten’, lach ik. ‘We dragen hem zo wel naar de auto’, grijnst zijn familie.
Ongelooflijk, het was een bewolkte,  grijze dag en soms flink dreigend; maar toch heeft het niet geregend!

Hartelijke groet en veel dank aan alle vrijwillgers en de organisatie,

w.g.,
David Gerrits